از لحاظ حقوقی می توان این تعریف را برای جرایم سایبری ارائه داد: «هر اقدامی که از طریق فضای مجازی و با بهره گیری از ابزارهای اتصال به فضای مجازی صورت گرفته و حقوق شناسایی شده برای افراد را نقض می کند». به این ترتیب، تنها جرایمی در دامنه شمول این تعریف قرار می گیرند که از طریق فضای مجازی و با بهره گیری از ابزارهای اتصال به این فضا ارتکاب می یابند.
به عنوان مثال، کلاهبرداری یک جرم سنتی است که از دیرباز در نظام حقوقی کشورها وجود داشته است. در جریان این جرم، بزهکار از طریق مانورهای متقلبانه همچون معرفی کردن خود به عنوان یک فرد صاحب نفوذ، رئیس یک شرکت تجاری بزرگ و …، اقدام به بردن مال دیگری می کند. در مقابل، اخیرا با پدیده ای به نام کلاهبرداری رایانه ای یا همان کلاهبرداری سایبری مواجه هستیم. در جریان این جرم، بزهکار با ایجاد اختلال در سامانه های رایانه ای اشخاص و کشف رمز عبور و نام کاربری آنها، فریب شهروندان نسبت به اموری مانند شرکت در قرعه کشی و … اقدام به بردن وجه یا مالی از آنها می نماید. در خصوص جرم سرقت سایبری نیز وضعیت به همین نحو است. در جریان ارتکاب سرقت به صورت سنتی، فرد سارق اقدام به ربایش مال از منزل، مغازه یا … می نماید. اما، در خلال سرقت رایانه ای، بزهکار به صورت غیر مجاز اقدام به ربایش اطلاعات محرمانه ی اشخاص، سازمان ها، شرکت ها و … می نماید و به این طریق به صاحبان داده ها خسارت وارد می کند. با توجه به دو مثال مطرح شده، می توان به تفاوت جرایم سنتی و جرایم سایبری پی برد
